پاسدار ِ پیرایش ِ فرهنگِ درازآهنگِ پارسی از اهریمن آیین ِ تازی
آتش جور و ستم انیرانیان و اهریمنان و دیوان در این چهارده سده و بویژه در این سه دهه، بنام اسلام و با بیرق الله، کران تا به کران مرز پرگوهر، چنان جان گرامی ایرانیان را در نوردید که اساسی ترین، آشکارترین و ویرانبارترین برآیند آن، "از خود بیگانگی" و "خود کوچک بینی" بود.
ننگ و نفرین سی و دو ساله بر پیکر ِ پُرتپش ِ مام ِ نگران ِ میهن، چنان داغ و درد ِ هزار و چهارسد ساله را زنده کرد که "دیو ِ خشم ِ خونین درفش"ِ قادسیه ی هم روزگار را تلخ تر و تاریک تر از تاریخ ِ سُمِّ ستورانِ تازیانِ فرود آمده از دروازه های تیسفون نمایان ساخت.
این ایران ویرانگری ها، در روزگار تیرگی خرد و چیرگی جهل، همه ی دستآوردهای کوشندگانِ راهِ درازآهنگِ فرهنگِ ایران –از روزبه پارسی و فردوسی و بهزادان و بابک خرمی، تا دانش پروران دانشگاه گندی شاپور- را به دهانه ی دره ی نابودی کشاند.
کورش آریامنش و فریدون فرخ زاد، دو تن از آن بی شمار پیش مرگانِ هماره زنده و پایدار فرهنگ و آزادی ایران بودند که با تباهکاری ها، ژاژپنداری ها و دُژراهی های نافرهنگ انیرانی به پیکار برخواستند. وانگهی، ابزار و افزار آنان نه همچون دیوانِ هار و جانورانِ جانی اسلام، تفنگ و بمب بود و نه پرخاش و تندخویی. وانکه اینان با قلب و قلم و قدم به ستیز با اهریمن آیین و بدکنشی آن پرداختند.
در بلندجایگاه و مهین پایگاهِ کرد و کار آنها، همین بس که دیوان دستاربند الله، واپسین راه برای ندیدن و نبودن آنها را در کشتار سنگدلانه و ددمنشانه ی آنان یافتند؛ سر پرسودای کورش آریامنش را به تیر خشم و خون شکافتند و تن بی تاب فریدون فرخ زاد را به دُشنه ی ترس و کین جاودان کردند... .
زهی خیال خام! که دستان زنانِ داستانِ سرفرازی ها و فراز و فرودهای ایران ِ گرامی -از رستم فرخ زاد تا فریدون فرخ زاد و از کورش هخامنش تا کورش آریامنش- پیامبران و پیرایشگران و پاسداران راهی شدند که دیروز نیاکان نیکو سرشت آن را کیهان نوردی کردند و امروز فرزندان ایران، نماد و نماینده ی پایان ناپذیر آن هستند.
موج پراُوج پارسی گرایی و تازی زُدایی –از نام ها تا نامه های ایرانی- خود بزرگترین شوند بر شکستِ گریزناپذیر پتیارگی های دشمنان و دوروندان ایران و پایدارترین فرنود بر ماندگاری رهروان راه ایران است.
نام و کنش کسانی چونان کورش آریامنش و فریدون فرخ زاد تا جاودان خواهد ماند و آتشفشانِ خونِ پرجوش ِ ایران پروریِ اینان با خونخواریِ خون آشامان اسلام، هرگز خاموش نخواهد شد.
یادشان گرامی و فروهر فرهیختیشان با نیاکان نیکشان هموند و همپیوند باد.
ایدون باد.
سروش سکوت
ایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر