چندی پیش و در پی مرور سایت ها، به مطلبی برخوردم از بی بی سی فارسی، با این تیتر:
"مادر سهراب اعرابی: آقای خاتمی بیائید" که در آن خانم پروین فهیمی مادر
سهراب اعرابی، از کشته شدگان حوادث بعد از انتصابات سال 88، طی نامه ای از محمد
خاتمی خواسته بود که: "برای خارج کردن ایران از وضعیت کنونی و پیدا کردن راه
نجات، نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود!"
شاید این تنها نمونه از چنین در خواست هایی باشد که در میان خانواده های کشته
شدگان به دست جمهوری اسلامی –حتا پس از انتخابات 88- می توان یافت و از این نظر
جای شگفتی دارد!
واضح است که هر انسانی می تواند دیدگاه و درخواست خاص و مورد نظر خود را داشته
باشد. اما اگر این انسان مادر یکی از جوانان از دست رفته و پر پر شده –بنام سهراب
اعرابی- باشد و این درخواست شرکت یکی از افراد دخیل یا مرتبط با جنایت هایی از این
دست در سال 78 و حادثه ی کوی دانشگاه –بنام محمد خاتمی- باشد! اینجاست که تضاد و
تناقض روی می دهد و از همین روی باید به آن واکنش نشان داد و چیزی گفت و بهانه ی
این کوته نوشته هم، همین است.
در اینکه خاتمی کیست و چیست، جمهوری اسلامی و رهبرش و انتخابات پوشالی مورد
نظر و میل رهبرش چیست و کیست، آنقدر گفته و نوشته شده که تکرار آن به وقت تلف کردن
می ماند. اما برآیند آن باز همان تناقض و تضاد و پارادوکس است: جمهوری اسلامی کجا
و انتخابات آزاد کجا؟! خاتمی کجا و "راه نجات ایران عزیزمان کجا"؟!
اما کلامی چند با مادر عزیز ِ سهراب اعرابی عزیز:
خانم فهیمی! می دانم که شما مثل خیلی دیگر از مادران عزیز داغ دار این سرزمین،
همراه جمعیت مادران داغدار و مادران پارک لاله هستید؛ مادرانی که در بین آن ها هم
هم سن و سالان خودتان هست؛ مانند مادر اشکان سهرابی، مادر ندا آقاسلطان، مادر
مصطفی کریم بیگی و... که جگر گوشه هایشان را چندی پس از آن انتخابات سیاه ِ خونین
از دست دادند -انتخاباتی که بی گمان با من هم نظرید که اگر شور ِ سبز میرحسینیش
نبود و بهانه ی ترکیدن بغض و خشم اعتراض خفه شده و خفقان خورده اش چیز والاتری بجز
گزینش بین بد و بدتر می بود، نه سهراب، نه ندا، نه مصطفی، نه کیانوش، نه... پر پر
می شدند- یا مادران دیگری که کمی از شما بزرگ ترند و داغشان تازه تر و شیونشان
مظلومانه تر؛ مانند مادر کرد فرزاد کمانگر و مادر سالخورده ی ستار بهشتی (ستار
بهشتی؟ حتما هم نامش را شنیده اید و هم آخرین مقاله اش را درباره ی انتخابات در
جمهوری اسلامی خوانده اید! اگر نخوانده اید این لینکش) یا مادرانی که بیشتر از شما
سالخورده تر و داغشان کهنه تر و جگرشان پاره تر و خونین تر است؛ مانند مادر اکبر
محمدی -که همین کاندیدای برگزیده ی مورد نظر شما خاتمی در زمان مرگ فرزندنش در
زندان، با وقاحت از جنایت رژیم در کوی دانشگاه حمایت کرد. مترسکی که آخر الامر نیز
هیچ چیز نداشت تا به چهره و اعمال فریبنده اش بیفزاید جز گفتن این جمله که:
"من تدارکات چی بیشتر نبودم!"- یا منصوره بهکیش، مادری که شش تن از
عزیزانش را در دهه ی خون و جنگ شصت کشتند و الآن هم به او رحم نمیکنند و در آن سن
و سال بارها بازداشت شده است.
خانم فهیمی گرامی! مادرانی چون شما زیاد هستند. جنایت های حکومت اسلامی درون
ایران هم به سال 88، به احمدی نژاد و به خامنه ای محدود نمی شود و با هیچ قیچی عَدالتی!!
نمی توان تاریخ پیش از 22 خرداد 88 را برید و نادیده گرفت یا هنوز بعد از این همه
گفتن ها و نوشتن ها و تکرار اشتباه کردن ها آن را ماله کشی و ماست مالی کرد.
جنایتی که از سیاهی و تباهی و سرخی خونش، سراسر سه دهه و اندی این رژیم رنگین
و ننگین است و جای ماندگاریش تا ابد و حتا پس از فروپاشی این حکومت بر تن مام میهن
و هم میهن هست و خواهد ماند و فراموش و بخشوده نخواهد شد!
همانطور که گفتم شما می توانید و مختارید نظر شخصی خود را داشته باشید؛ اما با
کمی تفکر می توانیم بفهمیم که دیدگاه و درخواست مورد نظر شما در تناقضی آشکار با
استواریتان در احقاق حق گرفته شدیتان در قبال فرزندتان است. مطمئنم اگر امروز سهراب
هم زنده بود، مثل خیلی از سبزهای آن موقع که دیگر حالا چه از نظر سنی و چه فکری
بزرگتر شده اند و یا حتا بچه هایی که زمان خاتمی پوسترهایش را به در و دیوار می
زدند و سرخوش از امیدی پوچ برای آزادی های دروغین و نیم بند و پوشالی وعده داده
شده ی سید ِ خائن ِ خندان، بودند، بهتشان شکسته شده و می دانند در بازار مکاره ی
انتخابات رژیمی که رهبرش فقط حضور و صف می خواهد و رای یک رای است و رییس جمهور تنها
مترسکِ سر ِجالیز ِخوانِ غارتِ آستان ولایت فقیه است، هیچ خبری نیست و تکرار
جهالت، بلاهت است!
از شما تمنا میکنم مادر گرامی که کمی بیشتر درنگ کنید و بدانید که کسانی همچون
احمدی نژاد با ظاهر و باطن یکسان که پر از جنایت و حماقت است، به مراتب تصویر درست
تر، روشن تر و اصیل تری از نظام جمهوری اسلامی می دهد تا اصلاح طلبان با ظاهر
فریبکار و باطن پلیدی که تلبیس می کنند پلشتی هایشان را و به قول پرویز صیاد: خواجه گانی
هستند که بر پایبستی ویران تغییراتی در نقش ایوان طلب میکنند!...
سروش سکوت
ایران
8 اردیبهشت 92
