سالگرد بهمن 57، آغاز ِ پایان یک فاجعه و به انگیزه ی چرخش چرخ های شورای ملی

تنها در این ماتم کده

چندی اگر بنشسته ام

بر من ببخش ایران من

اینک به فریاد آمدم ...

این چنین بود که تاریخ را آبستن فجایع کردند، تقویم را وارونه نمودند، سوگ و سوز را جای سور و جشن نشاندند، پرچممان را از ما ربودند، ما را ز خود و ز هم بیگانه نمودند، رشته های مهر و پیوندمان را گسستند و ریشه های یگانه یمان را از خاک سرزمینمان خشکاندند و در لجن دشمن ناشناسی و درگیری های خودی کاشتند...

و آری مرجع و ضمیر همه ی این "فعل"ها می تواند تک تک خود ما هم باشد که خواسته یا ناخواسته، مستقیم یا غیر مستقیم، کم یا زیاد، پس یا پیش در بروز و حدوث این رویدادهای ناخجسته نقش داشتیم...

باری، اما دوره ی این حرف ها، تحلیل های بجا یا نابجا، تقصیر یابی ها و آستین حواله  کردن ها، قاضی و محکمه برپا نمودن ها، حزب گرایی ها و ایران-فراموشی ها گذشته است... تاریخ را می توان در بستر زمان و زمینی غیر از این زمین و زمان دربند سرزمینمان سنجید و منصفانه و با منطق بدان پرداخت. اما حالا بس است دیگر...

درست از همان روز که مجسمه ی بی احساسی و عصاره ی ایران سوزی و باور تباهی، -آیت اللهِ خمینی- پس از تحویل گرفتن قدرت در سینی طلا، تشت خون راه انداخت، درست همان موقع که دروغ و بی اخلاقی را از زیر درخت سیب پاریس تا بالای پشت بام مدرسه ی رفاه تهران، نهادینه کرد و در قلب ملت کاشت، از همان موقع که کمر به نابودی نقاط سفید و مثبت تاریخ معاصر و سراسر تاریخ ایران بست، فرمان نابودی و پاکسازی  دستاوردهای آن پدر و پسر پهلوی را با سلاح مذهب به تیغ کشان انقلابیش داد، از همان زمان که مصدق خفته در احمدآباد را مشتی استخوان خواند و ایران را به سرزمین عبا و عمامه و دروغ و دو رویی و نزاع و دعوا تبدیل کرد، ما همه فریب خوردیم، دشمن را نشناختیم، خودمان تیشه به ریشه ی هم شدیم، در حالی که این برآمده از نقشه ی ریش داران بی ریشه ی اشغالگر بود.

مصدقی شدیم، شاهی شدیم، شعار دادیم، زنده باد، مرده باد گفتیم... اما ذره ای نیاندیشدیم که وطن را دیگران به تاراج برده اند و دشمن مای هوادار پادشاهی یا جمهوری، نه دیگر دگراندیش مخالف جمهوری اسلامی، بلکه خود جمهوری اسلامی، بوده، هست و خواهد بود...

ما به نقد احتیاج داشتیم، داریم و خواهیم داشت، حتا من جوان داخل ایران که نه سنم به دیدن روزهای سیاه و خونین بهمن 57 قد می دهد و نه دوره ی مصدق و پهلوی را تجربه کرده ام، آری من و ما نیز مانند بقیه به خود بینی و خود وا کاوی نیاز داریم و این نیاز ابدی است و شانه خالی کردن نمی شناسد.

تنوع گرایی عقیدتی زیباترین جلوه و تجلی دموکراسی، تمرین اتحاد و دستیابی به آن دو است. بازتابی از فرهنگ دور و دراز کهن ایران و دریافتن این که چه سان اقوام، گروه ها، باورها، تیره ها، زبان ها و کیش های بی شمار سال ها و سده ها با مهر و آشتی در یک سرزمین زیستند...

زیباتر از این، دستیابی تمامی این گروه ها از چپ تا راست و از پادشاهی تا جمهوری به ائتلاف، اتفاق، اتحاد و هم گرایی "ساختاری" بر سر یک هدف مشترک و چند اصل –انحلال کامل جمهوری اسلامی، دستیابی به شرایط انتخابات آزاد، دستیابی و توافق به داشتن ساختار سیاسی سکولار دموکراسی، تعیین شرایط برگزاری رفراندوم تعیین شکل حکومت، حفظ تمامیت ارضی سرزمین ایران و تمامی بندها و اصولی که در منشور پیشنهادی شورای ملی ایران آمده- می باشد...

خوشبختانه در روزهای اخیر با ارائه ی طرح فراخوان همیاری شورای ملی و گردآمدن مدیاها، گروه ها و اشخاص مختلف با باورهای متفاوت در کنار هم، کلید این حرکت زده شده و چرخ های آن را به حرکت درآمده است...

نه تنها ایران امروز در بزنگاه حساس و خطیری است که خویشکاری و وظیفه شناسی ما می تواند آن را از سرنوشت سوزی به سرنوشت سازی تبدیل کند، بلکه خود این حرکت هم حکم یک بزنگاه و حرکت طلایی را دارد؛ حرکتی که تک تک ما را موظف می کند برای نشاندن تیر پایانی بر هدف، دست هایمان را به هم برسانیم...

برای آغاز پایان فاجعه در کشورمان، برای خاتمه دادن به دار و بیداد و رساندن داد و حق ایرانیان به دستشان، برای آزادی همه ی زندانیان بیان و باور، برای خط یطلان کشیدن بر فقر و فلاکت و جنایت و جهالت در سرزمینمان، و در نهایت برای حذف فاجعه ی ملی بنام بهمن 57 و جشن و شادی اشغالگران از تقویم، با هم با حفظ تمام تفاوت ها و دگر اندیشی ها، هم دل و هم بسته شویم.

آری به اتفاق و اتحاد

وطن می توان بازپس گرفت

در پایان تنها و تنها دو سخن را در کردارمان بازتاب دهیم و هر نوع کنشی که با این دو سخن می خواند صرف نظر از تفاوت دیدگاه و فکر، انجام دهیم:

ایران را آزاد کنیم، جمهوری اسلامی را سرنگون کنیم

سروش سکوت / ایران

8 بهمن 91

===

لینک های مرتبط:

همیاری برای تشکیل شورای ملی ایران‌

طرح همیاری برای تشکیل شورای ملی و واکنشها به این موضوع