برای لبخند تو که یقین و باور است و نادر و نامیرا، نادره جان

با تمام وجود غمگینم و دیگر هیچ...

چقدر تکان دهنده است این خبر

چیزی برای گفتن و نوشتن ندارم

جز نوشته های خود نادره ی عزیز که در آنها تکثیر شدیم و از وی آموختیم

چقدر دنیای بدی است

نادره جان درود ما را به صادق خان هدایت و خیام و احمد کسروی و رضا فاضلی برسان

مدت ها بود که سراغت را میگرفتیم و میگرفتند

نمیدانستم چه بگویم و نمیدانستند چه بگویند از نبودنت

اما فکرت جاری ست و بس...

من هم طبق گفته ی خودت اهل سوز و سوگ نیستم، اما در هیچ ِمطلق این جهان سخت درمانده ام و بس...

چقدر کوتاه و مبهم است فاصله ی میان حیات و ممات! آنقدر کوتاه و مبهم که نه مجال شادمانی از زادروزی است و نه پروای غمگساری بر سالروز مرگی...

تنها میتوان دانش و روشنگری را کوله بار و ره توشه ی این جهان سخت سست، نهاد و محک و آزمونی تا نفسی هست و بس...

و نادره ی عزیز از نادرهایی بود که روشنگری و پرده زدایی از تارک تاریخ و لای روبی از انسانیت آلوده به خُوره ی خرافه و مذهب را مرده ریگ و میراث خود نهاد؛ یاد و راهش همیشه گرامی است...

.

از شنیدن خبر درگذشت ناگهانی بانوی آزادی خواه و روشنگر، او که اهل خرد بود و خنده با دلی صاف و مهربان، سخت اندوهگینم و از همینجا، از همه ی دوستان و آشنایان نادره ی گرامی میخواهم که هم دردی من را بپذیرند، برای همه شکیبایی را میخواهم...

(آثار نادره ی گرامی را اینجا ببینید)

سروش سکوت

ایران